Dag 36 Uluru - Kings Creek

Vanochtend ben ik nog in Uluru en ga ik nog een paar wandelingen maken. In dit deel van Australië moet je vooral ’s ochtends iets doen en na 11.00 uur moet je vooral niets meer doen met deze temperaturen. Dus op tijd op pad dan is het nog te doen!

Ik begin in een deel van Uluru dat Talinguru Nyakunytjaku heet. Je hebt hier een mooi uitzicht op Uluru vooral tijdens de zonsopkomst maar die was al om 5.00 uur en zo vroeg ben ik er ook niet 😊.

Er zijn hier 2 wandelingen die in elkaar over gaan, eentje die focust op de Anungu vrouwen, de andere op de mannen. Het meeste heb ik gisteren al gehoord van de ranger maar het is een fijne wandeling om te doen.

Daarna ga ik terug naar de Uluru rots en wandel ik de Kuniya walk naar de Mutitjulu Waterhole. De oorspronkelijke bewoners waren uiteraard altijd op zoek naar water en hier is altijd wel water te vinden. Als dit niet meer het geval was, dan was dat een teken om weer verder te trekken, De Anungu trokken zo’n 500 km per jaar rond.

Behalve de waterpoel is hier ook veel rockart te vinden. Inmiddels herken ik al wat, de concentrische cirkels betekenen waterpoelen. Ook zie ik verschillende bladeren van planten en iets wat op een rookworst lijkt, is een zittende vrouw.

Na het bezoek aan de waterpoel loop ik nog een stukje van de base walk. Je kan helemaal om de rots heen lopen, dat is zo’n 10 km maar in deze hitte kies ik daar niet voor. Uiteraard kan je ook gedeeltes lopen. Dit deel heeft ook een stuk dat je niet mag fotograferen, maar dit is wel één van de meest gevarieerde stukken van de rots.

Dan is het tijd om afscheid te nemen van Uluru. Dit stond zeker op m’n bucketlist om een keer te bezoeken en ik ben blij dat ik dit er vanaf kan strepen!

Volgende bestemming is Kings Creek, dat is ongeveer 2,5 uur rijden. Er gebeurt weinig hier op de weg en als je in de outback een tegenligger tegenkomt dan is het beleefd om die even te groeten. Dat is wel grappig want op wandelpaden doen Australiërs dat bijna niet, terwijl we in Nederland wel vaak even gedag tegen de ander zeggen.

Ik stop even in Curtin Springs. Onderweg kom je van die kleine nederzettingen tegen waar je kunt tanken en iets te eten kunt krijgen. Dit is vaak in combinatie met een ‘cattle station’ en de ‘cattle’ hier in de regio zijn naast vee ook vaak dromedarissen. In 1956 is Curtin Springs gesticht en in het eerste jaar kwamen hier maar zes mensen langs. Nu wel 30 tot 40 toeristenbussen per dag.

Het laatste stuk naar Kings Creek moet ik overmorgen ook terug rijden om naar Alice Springs te gaan, dat is niet anders hier waar de asfaltwegen niet veel zijn.  Ook dit is een cattle station met een camping erbij waar ik een bush tent heb geboekt. Gelukkig wel met airco want het is weer 40 graden vandaag.

Ik loop nog een rondje over de camping en zie ineens een spoor van een hagedis die de ranger ook aan ons heeft aangewezen. Het lijkt op een slang maar het is toch echt een hagedis. Leuk om die ook zelf te ontdekken!

Morgen ga ik de omgeving verkennen!

Dag 35 Uluru

Ik sta op tijd op vanochtend want het is best warm hier in Central Australia  Het wordt vandaag 38 graden dus ik probeer vroeg op pad te gaan zodat ik vanmiddag in de airco kan doorbrengen! Om 8.00 uur begint een rangerwalk in Uluru. Dat lijkt me een mooie start van de dag. De ranger is van Aborginal afkomst en heeft vele verhalen over de omgeving maar ook over de moeizame relatie met de ‘White men’.

Hij legt o.a. uit dat ze niet behoren tot een bepaalde stam, maar dat je behoort tot een bepaalde taal. Er waren ooit zo’n 500 van die taalgroepen! In dit gebied leven de Anangu. Inmiddels is er ook een geschreven taal maar dat is pas van de laatste 30 jaar, één van de problemen die er zijn met de regering is dan ook dat niets ‘vast ligt’. Alles ging in over op de volgende generatie in de vorm van dans, zang, verhalen en tekeningen. We komen ook langs een deel waar de rotstekeningen te zien zijn. Dit was een plek waar de jongste mannen hun opleiding kregen van de ouderen. Wat ze tijdens het jagen tegen kwamen, werd getekend om zo door te kunnen geven wat ze gezien hadden en wat er in de omgeving leeft.

De mannen en vrouwen krijgen een gescheiden opvoeding en eigenlijk mag je als vrouw niet in het mannendeel komen en omgekeerd ook niet. Als het aan de gids ligt, zou dit ook voor ons moeten gelden maar omdat dit een nationaal park is, moeten er concessies gedaan worden en dit is één van. Het leek mij niet dat hij het ermee eens was… Overigens mocht het vrouwendeel niet gefotografeerd worden.

Zoals bij zo vele inheemse bevolking bestond het leven uit jagen (mannen) en verzamelen (vrouwen). ’s Avonds kwamen ze bijeen in de ‘keuken’ en werd al het verkregen eten klaargemaakt.

De gids vertelt een aantal verhalen van het Mala-volk (dat hier leefde) maar omdat we niet tot de Aboriginals behoren, krijgen we niet alles te horen. Hij weet zelf ook niet alles want hij behoort niet tot dit volk, dus hij krijgt ook niet alles te horen. Hij legt uit de verhalen net als een boek zijn, je moet geduld hebben en elk jaar naar de ceremonies gaan om weer het volgende hoofdstuk te kunnen horen. De ceremonies duren vaak weken maar de rangers krijgen maar één dag per jaar vrij om zo'n ceremonie bij te wonen (je krijgt zo wel het idee waarom de relatie moeizaam is).

In 1985 hebben de Anungu dit land terug gekregen maar met de voorwaarde dat het voor 99 jaar geleased zou worden aan Parks Australia. Ze hebben dus beiden zeggenschap over het land. Of zoals de gids het duidde met z’n voet dat de grond van Anungu is en de paaltjes die er op geplaatst worden zijn van Parks Australia.

Na zo’n 2 uur laat hij ons alleen terug lopen naar de parkeerplaats en ik heb het gevoel dat Australië nog ver is van een goede oplossing met de inheemse bevolking. Er zit in ieder geval een hoop oud zeer (erg begrijpelijk uiteraard) en ook de ‘nee’ stem van het referendum een paar weken geleden helpt daar niet bij. Ik vind dat je hier respect moet tonen voor diegene van wie het land is. Dus niet meer de rots beklimmen, geen foto’s maken waar dat niet mag en je inlezen wat dit stuk land betekent voor de inheemse bevolking.

Inmiddels is best warm al geworden dus ik ga lekker in de airco in de auto een stukje rijden naar een ander deel van dit park: Kata Tjuta. Dat betekent ‘many heads’. Er zijn 36 van deze ‘hoofden’. De westerse naam is The Olga’s genoemd naar de hoogte rots. Ik stop bij een uitzichtpunt maar ik moet nog wel een stukje lopen in de hitte en vooral in de vliegen. Deze omgeving staat bekend om z’n vele vliegen maar rondom Uluru valt het nog mee, maar hier zijn ze al in groten getale. Pff wat irritant.

Ik ga nog een andere wandeling maken bij de Walpa Gorge. Om de vliegen enigszins tegen te gaan, doe ik dit keer wel m’n vliegennet op, ja ik was voorbereid hierop en ziet eigenlijk iedereen in dit deel ermee lopen. Dan valt het wel mee, het kijkt alleen een beetje raar door zo’n net heen.

Na de Walpa Gorge rijd ik terug naar Yulara, doe wat boodschappen en ga dan lekker een boek lezen in de airco want inmiddels is het bijna 40 graden. Morgen ga ik nog een laatste stukje van Uluru verkennen in de ochtend als het wat koeler is en dan rijd ik naar Kings Creek. Daar is geen wifi of telefoonontvangst dus de volgende blogs zullen waarschijnlijk vanuit Alice Springs komen!

Dag 34 Melbourne - Uluru

Alles is weer ingepakt en ik ga met de koffers naar het Southern Cross Station. Dat is aan het einde van de straat waar het hotel staat dus ver hoef ik er niet mee te zeulen. De bus staat ook al te wachten als ik aan kom lopen dus ik stap als één van de laatsten in. Het loopt altijd makkelijk als je geen haast hebt!

In 30 minuten sta ik op het vliegveld en ben dan 4 minuten te vroeg om m’n koffer te kunnen afgeven. Althans dat denk ik omdat dat apparaat waarbij je moet inchecken dat zegt. Vier minuten later heb ik wel m’n kofferlabel maar moet ik nog 45 minuten wachten totdat ik m’n koffer kwijt kan. Deze logica ontgaat me een beetje maar ik dood de tijd met het schrijven van m’n blog van gisteren.

Als ik dan de koffer eindelijk wegsturen mag, loop ik door de security heen en haal nog een verlaat ontbijt. Wow de keuze is hier heel groot voor een vliegveld en dit is nog maar één van de vier terminals. Ik neem ook nog wat sushi mee voor de lunch want wie weet wanneer ik daar weer een kans voor krijg. Voorlopig in ieder geval niet meer. Ik heb een vlucht met Jetstar, de budgetmaatschappij van Qantas. De meeste vluchten van deze terminal zijn ook van hun.

De vlucht duurt ruim 2,5 uur en de piloot heeft een heel verhaal hoe we gaan vliegen. Het is behoorlijke kaarsrechte vlucht, eerst naar Adelaide en dan in één keer door naar Uluru of Ayers Rock zoals het vroeger heette. Hij vertelt ook nog dat het slecht weer is op de eindbestemming, het waait hard en het onweert dus hebben we extra kerosine mee voor als we moeten omvliegen. Altijd een lekker begin van de vlucht! Het eerste deel van de vlucht is met een schitterend uitzicht over de leegte van Australië.

Daarna wordt het bewolkt en zie ik niets meer tot we gaan landen in Uluru. De piloot wordt er enthousiast van want hij wijst ons op het uitzicht op Uluru, die rots doemt inderdaad ineens op. Toevallig zit ik aan de juiste kant van het vliegtuig, jammer dat het zicht niet top is. Maar het is wel een machtig gezicht.

Geen onweer oid gehad maar hij wijst ons er nog wel op dat het warm is (bijna 40 graden) en dat het hard waait. Nou dat warme klopt op zich wel maar die wind is er niet. Ik weet niet welk weerbericht hij had, maar kloppen doet het niet echt.

Het vliegveld is megaklein en er is maar één band. Daardoor is het bij de autohuur ook erg druk want bijna iedereen gaat een auto huren en ze nemen uitgebreid de tijd voor je. Als ik dan eindelijk aan de beurt ben, krijg ik de sleutels van een Kia Carnaval, een 8-persoonsauto. Euhm, beetje groot voor mij alleen? Nou ja, ik moet zeggen hij rijdt prima en een beetje ruimte kan ook geen kwaad 😉.

In Uluru zelf kan je niet meer verblijven, dus er is een dorpje gecreëerd waar alle hotels etc zijn, net buiten het nationale park. Dit heet Yulara. Ik heb een cabin gehuurd op de campground.

Nadat ik geïnstalleerd ben, ga ik naar het ‘centrum’ om boodschappen te doen. Er is een kleine supermarkt en de prijzen liggen een stuk hoger dan langs de kust. Daar moet ik de komende tijd wel even aan wennen.

Vanwege het tijdsverschil met Melbourne, het is hier 1,5 uur vroeger (dus 8,5 uur verschil nu met NL), ga ik nog een rondje rijden door Uluru. Een permit hiervoor heb ik online gekocht dus ik kan zo doorrijden bij de ingang. Als eerste stop ik bij het informatiecentrum waar heel uitgebreid alles over dit gebied en de oorspronkelijke bewoners wordt uitgelegd. Kijk zo kan het ook. Foto’s maken mag hier niet en ook op andere plaatsen in Uluru gaat dan niet mogen.

Eenmaal buiten maak ik een rondje om de rots heen en stop even bij de Mala walk. Hier ga ik morgen wandelen maar even een paar foto’s maken zonder al te veel toeristen is wel leuk.

Inmiddels is het bijna tijd voor de zonsondergang dus ik parkeer mijn auto bij het sunsetpoint. Het zal niet voor niets zo heten. Ik heb nog wat twijfels over de zonsondergang want het is nog steeds bewolkt en daardoor wat heiig. Maar dan ineens lijkt het of iemand het speciale licht aandoet en wordt de rots een geweldige kleur rood. Altijd lastig vast te leggen op camera, maar je krijgt wel een idee zo.

Dan is het tijd om naar de camping terug te rijden. De komende dagen zal ik de omgeving verder gaan verkennen!

Dag 33 Melbourne

Vandaag is mijn derde en laatste dag in Melbourne. Het is ook een plaatselijke (alleen in Victoria) feestdag: Melbourne Cup Day. Dit is een paardenrace die al sinds 1861 wordt gehouden. De afstand bedraagt 3200 meter, dat is best een rare afstand maar vroeger was dit 2 mijl. In 1972 ging Australië over op het metrisch systeem dus ook de Melbourne Cup. Het is een race met handicap dus het beste of ouder paard heeft meer gewicht mee dan een slechter of jonger paard. De winnaar krijgt 4,4 miljoen AUD, dus het is de moeite waard. Het begint om 15.00 uur en al vroeg zijn er mensen onderweg in nette kleding en bijpassende hoedjes, bijna 85.000 mensen gaan vandaag ter plekke kijken. De rest kijkt het op TV want de bijnaam van deze race is: “The race that stops a nation”. Oftewel iedereen stopt even waar 'ie mee bezig is en kijkt naar de race. Ik merk er zelf weinig van vandaag behalve de verklede mensen.

Ik stop eerst voor mijn ontbijt bij de QV (Queen Victoria) building. Dat is een shopping mall met ook een grote foodcourt dus van alles is hier te vinden. Ik houd het bij een broodje en jus.

Daarna ga ik richting de State Library. Deze is in 1854 opgericht en is één van oudste openbare bibliotheken ter wereld. Ik ga mee met een rondleiding en leer dan ook dat je hier alleen boeken kunt raadplegen maar niet kunt lenen. Het is wel superdruk met vooral studenten. Blikvanger is de La Trobe reading room die gebaseerd is op het principe van een koepelgevangenis. Eén persoon in het midden kan zo iedereen in de gaten houden. We worden meegenomen naar de verschillende ruimtes het is echt heel groot. Vroeger lagen de boeken boven opgeslagen en moesten de bibliothecaressen steeds de ronde trap op en af om de boeken te zoeken. Nu is alles gedigitaliseerd maar je kunt nog steeds de originele boeken opvragen.

Vanwege de feestdag is een hoop dicht, zo is bijv. de bibliotheek wel open maar de bookshop die erbij hoort niet. Ik ga dan maar een rondje doen met de toeristentram die, zoals alle trams hier in het centrum, gratis is.

Ik stap uit ter hoogte van het parlementsgebouw en ga dan naar de tuinen die hier in de buurt liggen. De bomen worden hier beschermd zodat de opossums niet naar boven kunnen klimmen en schade aan kunnen richten. Die geldt alleen voor de bomen die niet oorspronkelijk uit Australië komen, de andere bomen kunnen er wel tegen.

In de Fitzroy Gardens is huis van de ouders van Captain Cook te vinden. Die woonden in Engeland dus het huis is hierheen verplaatst. Daarnaast zijn in deze tuinen de Fairies tree (naar een kinderboek met allerlei Australische dieren) en de Tudor Village te vinden. Dat laatste is geschonken van uit Engeland omdat Melbourne eten daarheen heeft gestuurd in de tweede wereldoorlog.

Ik neem de toeristentram weer een stukje verder en ga naar ACDC Lane. Ja dit steegje is inderdaad genoemd naar ACDC alhoewel zij eigenlijk uit Sydney kwamen. Het is vooral aan toeristische trekpleister vanwege alle graffiti tekeningen.

Het is inmiddels einde van de middag en ik ga terug naar het hotel waar ik m’n koffers weer inpak. Morgen begin ik aan het tweede deel van mijn vakantie in Australië, ik ga naar Ayers Rock!

Dag 32 Melbourne

Vandaag staat een dagje Melbourne op het programma te beginnen met walking tour. Melbourne heeft een redelijk overzichtelijk centrum dat echt aangelegd is volgens het gridsysteem. Allemaal kaarsrechte wegen waar de tram dan ook overheen rijdt. Het tramsysteem is het grootste ter wereld qua kilometers en omdat allemaal vlot te laten verlopen maken ze hier gebruik van een zgn. hook turn voor de auto’s. Dat betekent als je rechtsaf wilt slaan, moet je links voor sorteren. Volgens de gids is dit iets wat de locals zoveel mogelijk proberen te vermijden door anders te rijden! Maar hierdoor kunnen de trams door blijven rijden zonder dat ze geblokkeerd worden op de kruispunten.

Melbourne is in 1835 gesticht door een groep kolonisten uit Tasmanië. Het was nooit een kolonie voor gevangenen zoals andere delen van Australië. Melbourne is genoemd naar Lord Melbourne, de minister-president van Groot-Brittannië uit die tijd. Eerste (niet-legale) grondbezitter van Melbourne was John Batman en er was ook nog even sprake van dat Melbourne, Batmania zou gaan heten.

In de jaren 1850 begon de goldrush rondom Melbourne en groeide de stad heel snel. De meeste oude gebouwen zijn tussen 1850 en 1890 gebouwd toen er veel geld in de stad werd gepompt. Voorbeelden hiervan zijn de Royal Exhibition Building en de State Library.

Het is een echte multiculturele stad, ongeveer een derde van de bevolking is niet geboren in Australië. Er zijn o.a. Griekse, Vietnamese, Turkse en Italiaanse wijken en uiteraard ook Chinatown.

De gids leidt ons door allerlei overdekte kleine winkelcentra (arcades) en kleine straatjes. Superleuk om te zien zo midden in een drukke stad.

Dan komen we uit bij Flinders Street Station, het grootste station van Melbourne. Het heeft nog de historische uurwerken die de tijd van vertrek aangeven. In 1983 werd dit veranderd naar digitale tijd maar binnen een dag waren deze uurwerken op verzoek van de inwoners weer terug. Vroeger moesten de klokken met de hand worden veranderd, dit gebeurde zo’n 900 keer in een 8-uur durende shift. Maar gelukkig is dit tegenwoordig wel computergestuurd.

We steken hier de Yarra rivier over naar de andere kant van Melbourne waar een geweldig uitzicht over het centrum is. Hier nemen we ook afscheid van gids Sam.

Ik loop dan weer terug over de brug en aan de andere kant zit St Paul’s Cathedral waar ik een rondje doorheen loop.

Daarna loop ik weer rustig terug naar het centrum waar het opvalt dat de kerst echt heeft toegeslagen. Blijkbaar als Halloween voorbij is, is het tijd voor kerst. Het blijft voor mij een raar gevoel: kerst in de zomer.

Morgen is een officiële vrije dag en ik denk dat vandaag ook een hoop mensen al vrij hadden want ik vond het vrij druk in de stad voor een maandag!